نقش خانواده در درمان فرد مصرف کننده به مواد مخدر

اصلی ترین نقش در درمان اعتیاد برای فرد مصرف کننده  خواهان رهایی ، خود فرد است و خانواده نقش مکمل و کمک کننده و تسهیل کننده را در این مسیر دارد .....

قطع مصرف مواد ، اول مسیر رهایی است بعد از قطع مواد فرد شروع به آموزش گرفتن می کند و با عمل به آموزشها رفتارهای غلط و اعتیاد های پنداری را به تدریج در زندگی خود  اصلاح می کند خانواده ای که در گذشته با ناآگاهی و واکنش های اشتباه در مقابل فرد مصرف کننده بودند حالا در کنار فرد در گروه درمانی شروع به گرفتن آموزش رفتارهای صحیح کرده و آرام آرام محیط خانواده را که به آن تخریب های زیادی وارد شده تبدیل به فضایی آرام و پر از عشق و محبت می کند،این آرامش و عشق و محبت باعث تشویق و سرعت رشد و حرکت فرد می شود اما اگر فردی به خواست قلبی برای درمان نرسیده باشد نقش خانواده خیلی مهم تر و پررنگ تر می شود خانواده در گروه درمانی آموزش می بیند و رفتارهای غلط خود را نسبت به فرد مصرف کننده اصلاح می کند و محیط آرام و پر محبت در خانواده ایجاد می کند که ایجاد این محیط فرد مصرف کننده را کنجکاو و علاقه مند به حضور در گروه درمانی می کند.

خانواده با کمک راهنما و راهکارهای او دانشپذیر را به طرف مسیر رهایی هول می دهد گاهی لازم است (البته با اجازه کامل راهنما) انگیزه های بیرونی را به دانشپذیر تحمیل کرده و از او بخواهد برای رسیدن به این اهداف در جلسات گروه درمانی شرکت کند که با حضور مداوم در جلسات و تاثیرهای مثبت گروه درمانی به مرور زمان فرد،خود علاقه مند به درمان شده و خواست قلبی برای او ایجاد می شود.

خانواده‌ها توقع زیادی نداشته باشند

بسیاری از خانواده‌ها انتظار دارند که فرد بعد از دوره سم‌زدایی به‌سرعت دقیقا به عملکرد سال‌های قبلی که هیچ موادی مصرف نمی‌کرد، برسد یا بعد از دوره  سم‌زدایی دقیقا عملکرد یک فرد سالم را داشته باشد. خانواده‌ها باید بدانند رسیدن به سلامت کامل به این سادگی‌ها نیست زیرا وضعیت جسمی و فیزیولوژیک فرد به علت مدت زمان مصرف و سپس قطع مصرف دچار تغییراتی می‌شود در نتیجه فرد نباید تحت فشار کاری و استرس‌های خانوادگی باشد. شادی زیاد، ناراحتی بیش از اندازه، فشارهای خانوادگی یا کاری زیاد برای جبران خسارت گذشته در دوران پس از ترک می‌تواند برای فرد مصرف کننده ای که حالا ترک کرده است، خطرناک باشد. برای روشن‌تر شدن موضوع یک مثال برایتان می‌زنم. فردی بعد از ترکش بارها و بارها دچار عود می‌شد. وقتی با خانمش صحبت کردیم متوجه شدیم که فرد بعد از دوران ترک دچار وسوسه می‌شود. به همین دلیل بسیار ناراحت و عصبانی شده و این را برابر با مصرف مواد می‌داند و حالا احساس شرم و گناه می‌کند. همین احساس گناه مشکل فرد را بدتر می‌کرد اما اگر وی و خانواده‌اش بدانند که ایجاد وسوسه و میل به مصرف فرآیندی طبیعی است و امکان دارد اتفاق بیفتد اولا منتظرش خواهند بود و ثانیا با آموزشها یاد خواهند گرفت و تمرین خواهند کرد که در برابر وسوسه‌‌ها چگونه با فرد برخورد مناسبی داشته باشند.

به این شکل که سیستمی در بدن وی بر اثر تماس با عوامل یادآوری کننده مصرف، وسوسه و میل به مصرف ماده را بالا می‌برد. درواقع می‌توان گفت در صددرصد افرادی که ترک پرهیز‌مدار دارند وسوسه، یادآوری و میل به مصرف هم از نظر جسمی و هم از نظر روانی رخ می‌دهد. بنابراین خانواده باید این واقعیت را بپذیرد و با روی باز از فرد بخواهد که احساسش را طی این یادآوری‌ها برایشان تعریف کند تا فرد، خانواده و راهنما متوجه عواملی که این یادآوری‌ها را ایجاد کرده است، باشند و در حذف آنها بکوشند. خانواده‌ها باید بدانند که نمی‌توانند منکر وجود چنین وسوسه‌هایی شوند اما قطعا می‌توانند به فرد در حال ترک کمک‌ کنند تا از این وسوسه‌ها به سلامت عبور کند.